ฉันนั่งอยู่บนรถไฟขบวนหนึ่ง ในเวลาโพล้เพล้
รถวิ่งไปตามราง ความเร็วปานกลางสม่ำเสมอ
ปล่อยลมตีสัมผัสใบหน้าแสนสบาย
เหลือบเห็นแสงไฟอยู่ไกลๆ
ส่องสว่างระยิบระยับสวยงาม
ไกล ไกล ไกล ไกล และไกลออกไป ไร้ระยะทางคาดเดา
ที่ฝั่งนั้นมีอะไรอยู่ ผู้คนทำอะไรกันอยู่
มีเรื่องราวอะไรกันอยู่ภายใต้แสงไฟนั่น
เดาไปเถอะ เดาให้ตาย ไม่มีวันล่วงรู้
เพราะรถไฟขบวนนี้ ไม่ได้วิ่งไปที่แห่งนั้น
แต่ถอยพาฉันออกไปไกลยิ่งกว่าเดิม
หันกลับมามองไปทางที่ฉันกำลังมุ่งไป
ทำไมฝั่งนี้มืดมิดเสียจริง..
.
.
Between The Lines Words 
ใส่ความเห็น