คมกริบ บาดลึก
ไร้เสียงเข้าถึง
สงบแต่ไม่สุข
สบายแต่ไม่นิ่ง
วิญญาณผดพัง
พลังหดหาย
เพราะที่ที่ฉันอยู่มีแต่ความเงียบ
คณาพร 🙂
………………………………….
ถ้าคุณอยากรู้จักฉัน
ความเงียบของฉัน ได้บอกคุณแล้ว
ถ้าคุณจะถามคำถามนี้กับฉัน
ความเงียบของฉัน ก็ได้ตอบคุณไปแล้ว
ถ้าคุณจะรักฉัน
ได้โปรดอย่าทำร้ายความเงียบของฉัน
ด้วยคำพูดของคุณ
นที :]
ฉันนั่งอยู่บนรถไฟขบวนหนึ่ง ในเวลาโพล้เพล้
รถวิ่งไปตามราง ความเร็วปานกลางสม่ำเสมอ
ปล่อยลมตีสัมผัสใบหน้าแสนสบาย
เหลือบเห็นแสงไฟอยู่ไกลๆ
ส่องสว่างระยิบระยับสวยงาม
ไกล ไกล ไกล ไกล และไกลออกไป ไร้ระยะทางคาดเดา
ที่ฝั่งนั้นมีอะไรอยู่ ผู้คนทำอะไรกันอยู่
มีเรื่องราวอะไรกันอยู่ภายใต้แสงไฟนั่น
เดาไปเถอะ เดาให้ตาย ไม่มีวันล่วงรู้
เพราะรถไฟขบวนนี้ ไม่ได้วิ่งไปที่แห่งนั้น
แต่ถอยพาฉันออกไปไกลยิ่งกว่าเดิม
หันกลับมามองไปทางที่ฉันกำลังมุ่งไป
ทำไมฝั่งนี้มืดมิดเสียจริง..
.
.
ไม่มีเห็นหนทางให้เดิน
ไม่มีสะพานให้ข้ามไปอีกฝั่ง
ไม่พยายามจำ
ไม่พยายามลืม
ไม่อยากคิดหาเหตุผล
ไม่ใช่ว่าเพราะไม่ยอมใช้ชีวิต
แต่เพราะชีวิตมันยากและซับซ้อนมากเหลือเกิน
.
.
….อยู่กลางทุ่งโล่ง….
Just imagine things between the lines.
จินตนาการ.. ระหว่างสองเส้นที่ขนานกัน ไม่มีสิ้นสุด…
Between The Lines Words 