ฉันนั่งอยู่บนรถไฟขบวนหนึ่ง ในเวลาโพล้เพล้
รถวิ่งไปตามราง ความเร็วปานกลางสม่ำเสมอ
ปล่อยลมตีสัมผัสใบหน้าแสนสบาย
เหลือบเห็นแสงไฟอยู่ไกลๆ
ส่องสว่างระยิบระยับสวยงาม
ไกล ไกล ไกล ไกล และไกลออกไป ไร้ระยะทางคาดเดา
ที่ฝั่งนั้นมีอะไรอยู่ ผู้คนทำอะไรกันอยู่
มีเรื่องราวอะไรกันอยู่ภายใต้แสงไฟนั่น
เดาไปเถอะ เดาให้ตาย ไม่มีวันล่วงรู้
เพราะรถไฟขบวนนี้ ไม่ได้วิ่งไปที่แห่งนั้น
แต่ถอยพาฉันออกไปไกลยิ่งกว่าเดิม
หันกลับมามองไปทางที่ฉันกำลังมุ่งไป
ทำไมฝั่งนี้มืดมิดเสียจริง..
.
.
ไม่มีเห็นหนทางให้เดิน
ไม่มีสะพานให้ข้ามไปอีกฝั่ง
ไม่พยายามจำ
ไม่พยายามลืม
ไม่อยากคิดหาเหตุผล
ไม่ใช่ว่าเพราะไม่ยอมใช้ชีวิต
แต่เพราะชีวิตมันยากและซับซ้อนมากเหลือเกิน
.
.
….อยู่กลางทุ่งโล่ง….
เคลื่อนตัวไปอย่างเชื่องช้า
ก้อนเมฆกลมโตสีเทา
ระบายความเศร้าที่เก็บไว้ภายใน
สู่หัวใจที่อ่อนไหวของใครบางคน
เปียกปอนและหนาวเหน็บ
อย่างเชื่องช้าทรมาน
จนกว่าจะหยุดลมหายใจ
และก่อกำเหนิดขึ้นอีกครั้ง
ภายไต้ก้อนกลมโตสีเทา
ไม่มีวันสิ้นสุด…
สายลมแห่งป่าโบราณ กลิ่นแห่งความหลงไหลแบบปละหลาด
พัดผ่านปลายจมูก เส้นผม และวิญญานของฉัน เหนือต้นสนสูงใหญ่
ยูนิคอนสีขาวบริสุทธิ์กำลังพาฉันบินไป แต่ไม่รู้ที่ใด
บอกฉันเพียงแค่หลับตา ปล่อยใจให้ล่องลอยไป…
เสียงเพลงแห่งความเงียบที่ฉันเคยรู้จัก
ภาพแห่งความฝันที่ฉันเคยฝันถึง
บัดนี้ เป็นจริงในความฝันอีกครั้ง ภาพที่สวยงามที่สุด
ที่ดวงตาของฉันไม่อาจจะมองความสวยงามของมันออกมาได้หมด
ความงามที่ชัดเจน ในความไม่ชัดเจน
ม่านแสงและละอองหมอกลึกลับ น่าหลงไหล
ฉันหลับตาลงอีกครั้ง พร้อมเสียงเพลงแห่งความเงียบที่คุ้นเคย
เพื่อฝันถึงภาพนั้นอีกครั้ง อีกครั้ง และอีกครั้ง…
เป็นเวลาที่ค้างคาวทั้งโลกกำลังเอาฟืนที่เก็บในป่ามาได้
บินไปไกลแสนไกลฝากไว้บนดวงดาวไม่มีชื่อ
เพื่อกำนัลแด่ดวงอาทิตย์ที่ไม่ส่องแสงลงมาตลอดเวลา
และเพื่อเป็นเชื้อเพลิงของการเดินทางอันแสนสั้นของวันใหม่หนึ่งวัน
มันเป็นเวลาที่ฉันควรจะตื่นจากการหลับไหล
แต่ฉันยังคงนอน และฝันถึงเธออยู่…
แต่ฉันบอกเธอไม่ได้หรอกถึงความฝันของฉัน
ภาพมันชัดเจนจนฉันไม่อาจคิดว่ามันเป็นแค่ความฝัน
ฉันไม่อาจจะอธิบายมันใด้เลยซักนิด
หรือถ้าฉันเคยขี่แมลงปอบินเหนือทุ่งดอกไม้นั้น
ฉันคงจะบอกเธอได้ว่ามันสวยงามอย่างไร…
.
.
ฉันเพิ่งกลับมาจากการไปท่องเที่ยวบนดวงจันทร์
เหมือนความฝันที่เป็นจริง ที่ทุกคนได้แต่แหงนหน้ามอง
เฮ้! ฉันไปมาแล้วบนนั้นหน่ะ
ไม่จริงเลยที่ใครๆ เค้าบอกว่ามีมนุษย์คนแรกได้ขึ้นไป
แม้ธงชาติสักอันฉันก็ไม่พบ
ใช่แล้วหล่ะ ดวงจันทร์นั้นสวยงามอย่างที่คุณมอง
เมื่อคุณมองอยู่ไกลๆ เท่านั้นนะ
เพราะเมื่อฉันได้สัมผัสพื้นผิวของดวงจันทร์
ฉันไม่พบสิ่งใดเลย นอกจากความว่างเปล่า
ที่ไร้อากาศ มันแย่ยิ่งกว่าทะเลทรายเสียอีก
ไม่มีแม้กระทั่ง โอเอซิส หรือ อสรพิษสักตัว
บางที สิ่งที่เราคิดว่าสวยงาม
มันอาจไม่สวยงามตั้งแต่แรกก็เป็นได้
ฉันคิดว่าสิ่งที่สวยงามควารปล่อยให้มันอยู่อย่างนั้น
ไม่มีความสวยใดๆ ที่คุณจะสามารถสัมผัสได้จริงหรอก
มันก็แค่ภาพลวงตา กลมโต สีขาว ล่องลอยในอากาศ
ยากจะคาดเดา
natee 😡
————————————————–
.
.
ทุกครั้งที่มองไปยังดวงจันทร์ ฉันมีความสุข
ฉันดีใจที่ได้สัมผัสความสุขที่ง่ายดายจากที่ไกลๆ
ฉันรู้ว่ามันดีแล้วที่จะปล่อยให้จันทร์ส่องแสงสลัว เลือนราง อยู่ตรงนั้น
ฉันไม่คิดอาจเอื้อม….
เพราะมันเป็นความสุขโดยรวมของ “ทุกคน”บนโลกนี้
ระหว่างที่ที่ฉันยืนอยู่ และระยะห่างของฉันกับดวงจันทร์
ได้ให้สิ่งที่ฉันเรียกว่า “ความสงัดที่สมบูรณ์”
มันเป็นมากกว่าทุกสิ่งของทุกชีวิต
ไม่ใช่แค่ความว่างเปล่า
ไม่เพียงแค่มีแต่ความเงียบ
แต่มันคือการเต็มเติมทุกความรู้สึกของฉันที่ขาดหายไปในวันต่อวัน
ฉันคิดว่าพระจันทร์อาจทำให้ฉันได้เป็น”มนุษย์”ที่สมบูรณ์
wun 🙂
Just imagine things between the lines.
จินตนาการ.. ระหว่างสองเส้นที่ขนานกัน ไม่มีสิ้นสุด…
Welcome to WordPress.com. This is your first post. Edit or delete it and start blogging!
Between The Lines Words 